Rozdział II

No to po dłuższych perypetiach mamy rozdział drugi. Chciałabym go zadedykować Karolinie Nowak, która to nie mogła się na niego doczekać. Chciałam go dodać wczoraj, ale byłam bardzo zmęczona i usnęłam (taki ze mnie śpioszek). Wreszcie zaczyna się akcja, którą tak uwielbiam. Mam nadzieję ze wam się spodoba. Serdecznie zapraszam i liczę na wszą opinię w komentarzach.

Rozdział 2

Czym ty, do cholery jesteś?

  Noc była wyjątkowo mroźna jak na jesień. Wszędzie wokół unosiła się mgła, która skutecznie ograniczała widoczność. Pachniało już zimą, a na ulicach roiło się od przebierańców.

Wszystkie te dzieciaki śmiały się i wygłupiały. Starsi straszyli się nawzajem i popijali z butelek, a młodsi chodzili od domu do domu i zbierali cukierki. Tylko Lily szła prosto przed siebie. Tylko po jej policzkach płynęły z wolna łzy.

Nie rozumiała. Nie potrafiła zrozumieć dlaczego jak ktoś choć raz zwrócił na nią uwagę to musiał się okazać takim dupkiem. Potraktował ją dokładnie tak jak jej matka pozwala się traktować przez facetów. Więc tylko tyle była warta? "Wsiądziemy do mojego wozu i pojedziemy do mnie" Tylko na to zasługiwała? Nawet się nie postarał. Nawet nie udawał, że mu zależy na czymś więcej. Czy ona miała na czole napisane "Zaciągnij mnie po pięciu minutach rozmowy do łóżka"?

Lily miała już dość. Nie chciała jednak wracać do domu żeby się nie wpakować na intymną część randki swojej matki. Skręciła więc o jeden dom wcześniej. Zapukała przepięknie rzeźbioną kołatką w masywne, pomalowane na biało drzwi.

Po kilku sekundach otworzyły się i stanęła w nich kobieta w podeszłym wieku. Miała ciemną karnacje, czekoladowe oczy i spokojny, wszystko wiedzący wyraz twarzy. Ubrana była ekscentrycznie. Kolorowa, sięgającą kostek luźna spódnica i dość ciemna bluzka o wielu warstwach, na to jakiś sweter oraz całe ręce i szyja obwieszone wszelkiego rodzaju i koloru paciorkami, a także różnymi dziwnymi znakami. Gdzieniegdzie przewijał się pentagram. Kobieta ta rzekomo parała się czarami, zajmowała się Voodo i wywoływaniem duchów. Uchodziła z dziwaczkę, ale zarówno jej wnuczka, Bonnie, jak i mieszkająca po sąsiedzku Lily wiedziały, że to naprawdę wspaniała i dobra kobieta. Opiekowała się Lily razem ze swoją przyjaciółką, która jednocześnie była babcią dziewczyny.

- Mój Boże... - westchnęła widząc dziewczynę. - Wejdź, Kochanie... Co się stało?

*****

Damon od rana siedział w salonie i przeglądał pożółkłe ze starości strony setek ksiąg. Wciąż nurtowała go sprawa tej dziwnej dziewczyny. Jakim cudem hipnoza na nią nie podziałała? Czym była? Bo to, że była zwykłym człowiekiem było niemożliwe. Zwykły człowiek od razu dałby się zahipnotyzować... Ale na nią to nie działało.

- Jak było w szkole? - spytał Damon z rozbawieniem nie podnosząc wzroku znad książki, gdy tylko usłyszał kroki brata. Cały czas bawił go fakt, że mimo iż oboje chodzili do szkoły tyle razy on wciąż się w to bawił.

- Dobrze - odparł Stefan rozsiadając się na skórzanym fotelu naprzeciwko brata. - Postanowiłeś się wreszcie czegoś nauczyć, czy szukasz czegoś konkretnego?

Damon zmierzył Stefana podejrzliwym spojrzeniem. Nie ufał mu mimo iż był jego jedyną żyjącą rodziną i rodzonym bratem. Damon nikomu nie ufał. Życie nauczyło go że zawsze jest zdany tylko na siebie. Jednak doszedł do wniosku że brat może mu się przydać w kwestii Lily.

- Szukam czegoś na temat hybryd...

- Na temat hybryd? - zdziwił się Stefan.

- Ale nie takich zwykłych hybryd jeśli je tak w ogóle można nazwać... Chodzi mi o połączenie człowieka i wampira, albo człowieka i wilkołaka czy coś takiego.... Albo może człowieka i wiedźmy... W każdym bądź razie coś z człowiekiem.... - odparł gestykulując.

Stefan spojrzał na brata z nie małym zdziwieniem.

- To istnieje w ogóle coś takiego?

- Właśnie tego próbuję się dowiedzieć. - Damon wywrócił oczami. - Ale tu nic niema... - westchnął zrezygnowany zamykając z hukiem wiekową księgę i rzucając ją na stos innych. – W tamtych też nic nie ma…

 Oparł się o miękkie, skórzane oparcie fotela.

- No dobrze... - westchnął Stefan odkładając torbę z książkami na bok. - Ale o co dokładnie chodzi? Skąd ci się wziął pomysł na takie dziwne mieszanki?

- Chodzi, mój bracie... o człow... - zaczął, jednak urwał w pół słowa. - o istotę podobną do człowieka, ale odporną na działanie wampirów - poprawił się Damon mówiąc ze znudzeniem.

Stefan wciągnął powietrze. Już chciał coś powiedzieć, ale starszy brat go uprzedził:

- Zanim zapytasz odpowiem... Bez werbeny - dodał.

- Ale to niemożliwe... Coś takiego nie może istnieć, więc po co się nad tym zastawiasz?

- Hmmm... - Damon przybrał zamyślony wyraz twarzy. - Może dlatego że to nie istniejące coś mnie wczoraj spoliczkowało? Powiem ci, że sporo ma siły jak na coś co nie istnieje.... - powiedział, a jego słowa wprost ociekały sarkazmem.

- To całkiem zmienia postać rzeczy - powiedział z zastanowieniem Stefan jakby nie zauważając tonu głosu brata. Zawsze się tak do niego odzywał, jak do totalnego młotka, ale Stefan już zdążył do tego przywyknąć nieco i starał się nie zwracać na to uwagi. To nie miało sensu. On i tak się nie zmieni, a będą się tylko niepotrzebnie kłócić. – Jesteś pewien, że nie miała przy sobie werbeny? A może we krwi...?

- Jestem pewny. Po tylu latach wyczułbym werbenę we krwi. Szczególnie w takiej która pachnie tak intensywnie… - powiedział z delikatnym uśmiechem. – Poza tym nie miała na sobie żadnej biżuterii do której dałoby się ją upchnąć. Sprawdziłem to. Chętnie sprawdziłbym jeszcze czy nie ma jej w którejś z bardziej intymnych części garderoby… - mruknął z łobuzerskim uśmieszkiem wymalowanym na twarzy.

Stefan wziął powietrze by o coś jeszcze zapytać, ale brat znowu go uprzedził.

- Nie, nie powiem ci kim ona jest... - powieszał ze znudzeniem Damon wywracając przy tym znacząco błękitnymi oczyma. – Nie będziesz jej ostrzegał, ani chronił. Sam się dowiem. Czym jest i to ja ją zdobędę – dodał gniewnie. – Jednak plan wcielę dopiero od jutra…

Starszy mężczyzna wstał dynamicznie z fotela i narzucił na siebie skórzaną kurtkę.

- Dokąd idziesz? - spytał ze zdziwieniem Stefan.

- Do baru. Napić się - odparł jakby to było coś całkiem naturalnego że już ledwo po piętnastej szedł pić. - A ty odrób lekcje, poucz się i takie tam... Nie czekaj na mnie - dodał z ogromną satysfakcją wymalowaną na twarzy. Lubił się droczyć z bratem.

*****

Szkoła, praca, dom, szkoła, praca, dom…. Tak właśnie wyglądało życie Lily. Nienawidziła każdego z tychy miejsc. Szkoły dlatego, że nie była Eleną ani Caroline… Ludzie jej nie zauważali. Nikogo nie obchodziła. Najlepszym dowodem na to była reakcja ludzi na śmierć rodziców Eleny i na śmierć Jack’a. Umarli w podobnym czasie, jednak wszyscy pocieszali Elenę, nauczyciele dawali jej i jej bratu taryfę ulgową podczas gdy ona musiała sobie sama radzić. Ledwie kilka osób złożyło jej kondolencje. Byli to głównie koledzy Jack’a.  Nikt się nią nie przejmował. Nikt nie dawał jej taryfy ulgowej mimo że ona nie miała ciotki, która by się nią zajęła, mimo że każdy wiedział jaka jest jej matka. Nikt się nie przejął jednym samotnym dzieckiem, które nie ma na świecie nikogo. Podobnie było ze śmiercią ojca Lily. Zginął w Iraku jako żołnierz. Owszem, wszyscy przyszli na piękny, wojskowy pogrzeb, ale wszyscy przecież wiedzieli jaki był. Pedant o charakterze awanturnika. Wszyscy szybko zapomnieli, że zostawił dwójkę małych dzieci. Przecież została im matka. Po co się przejmować?

Nigdy nie miała taryfy ulgowej. Zawsze jej było pod górkę.

Domu nienawidziła ponieważ to nie był jej dom.

Dom każdemu kojarzy się z ciepłem i rodzinną atmosferą, obiadami mamy, kłótniami z rodzeństwem, jednak ona kojarzyła to miejsce ze wszystkimi krzywdami jakie doświadczyła. Z wiecznymi krzykami ojca, lub całkowitą jego nieobecnością, płaczem mamy, a później z jej licznymi kochankami. To właśnie jej brat zamiast się z nią kłócić i wygłupiać zastępował jej oboje rodziców.

Za co nienawidziła pracy? Bynajmniej nie za wysiłek, który trzeba było włożyć w szybkie poruszanie się między stolikami z balastem. Wiedziała, że trzeba w życiu pracować i od zawsze pracowała ciężko bez marudzenia, najpierw tylko w domu, a teraz i w domu i w Grill’u. Irytowało ją zachowanie przychodzących tam mężczyzn. Szczególnie gdy już się upili. Z gentelmanów zmieniali się w świnie. Nienawidziła tego, że część z nich kojarzyła ją z jej matką. Nienawidziła gdy ktoś łapał ją za tyłek, gdy zaglądał jej za dekolt… Nienawidziła tego równie mocno jak swojej matki, którą za to obwiniała.

Jednak rachunki się same nie zapłacą. Musiała pracować.

- Spóźnieni? – spytał z rozbrajającym uśmieszkiem wysoki barczysty brunet stojący za barem, gdy tylko Matt i Lily wbiegli do baru.

- Sory, Ror… - powiedział chłopak próbując złapać oddech.

- Tanner zatrzymał całą klasę żeby dokończyć pytać młodego Gilberta, a Matt czekał na mnie - dokończyła Lily.

- Spoko, luz, dzieciaki… - odparł spokojnie mężczyzna. Rory jak zwykle wyglądał jakby się czegoś naćpał, ale zarówno Lily jak i Matt wiedzieli, że nie mimo iż należy do osób lubiących się zabawić nigdy nie palił trawki. Rory taki po prostu był, bardzo wyluzowany…. Tak właściwie to nie miał na imię Rory tylko Rodriguez, jednak jego właściciel uważał je za strasznie obciachowe i nienawidził gdy ktoś się po nim do niego zwracał.

- Mamy tu niezły rozpierdol… Klienci się mnożą jak ryby w morzu... - powiedział spokojnie rozglądając się po pustych stolikach kiwając przytakująco głową, a na jego twarzy widniał delikatny uśmieszek.

Lily i Matt wymienili znaczące spojrzenia po czym oboje wybuchnęli śmiechem.

- Nie wiem co was tak śmieszy…? – stwierdził Rory z obrażoną miną. – Lily możesz mnie zastąpić za barem.

- Aj, aj! – zawołała z uśmiechem Lily salutując mu. Wskoczyła na blat po czym odwróciła się przeskakując na druga stronę.

- To rozumiem – powiedział z dumą mężczyzna. – Moja łajba nie może zostać bez nikogo za sterami. Ty Matt pójdziesz razem ze mną rozładować najnowszą dostawę.

- Ty tu jesteś kapitanem.. – odparł z rozbawieniem Matti.

- Odmaszerować na swoje stanowiska.

Lily roześmiała się, jednak stanęła na baczność i zasalutowała ponownie razem z Mattem do brodatego mężczyzny. Obaj oddalili się w stronę magazynu.

Gdy panna Horsler zawiązywała firmowy fartuch wciąż się uśmiechała.  Całkiem nawet lubiła to miejsce, kiedy to Rory był „kapitanem”, a nie jego żona. On zawsze powiedział coś zabawnego, rozluźnił nieco atmosferę.

- Co za spotkanie – usłyszała czyjś głos dochodzący spod drzwi wejściowych. Kojarzyła skądś ten męski, aksamitny głos, ale za nic nie mogła do niego dopasować twarzy. Podniosła wzrok i ujrzała dobrze zbudowanego wysokiego mężczyznę. Dobrze pamiętała jego ciemne, opadające na oczy włosy, hipnotyzujące spojrzenie błękitnych tęczówek… Pamiętała także jego słowa. Słowa, które tak ją zabolały. Pamiętała przepłakany wieczór w salonie Sheili.

- Raczej nieprzyjemny zbieg okoliczności – powiedziała tonem głosu równym zeru bezwzględnemu.

Damon wywrócił oczami.

- Dalej jesteś na mnie zła? – spytał z westchnieniem siadając na jednym z krzeseł przy barze.

Lily wzięła głęboki oddech. Tylko kilka jego niepotrzebnych słów dzieliło ją od skrajnej wściekłości.

- Postawmy sprawę jasno – powiedziała cedząc przez zęby. – NIE JESTEM zabawką, NIE JESTEM pierwszą lepszą dziewczyną, która rzuca się na każdego napotkanego faceta, NIE BĘDĘ dawać sobą pomiatać. NIKOMU. Rozumiesz? – spytała, a raczej wysyczała przez zaciśnięte zęby.

- Wiem, Skarbie… - zaczął Damon. Lily słysząc jego słowa posłała mu mordercze spojrzenie. Mężczyzna znów westchnął. -… Lily – poprawił się. – Przyszedłem tu właśnie żeby zapić swoje smutki… Bo strasznie mi przykro, że cię tak potraktowałem i bałem się że nigdy więcej się do mnie nie odezwiesz... Powinienem wczoraj tyle nie pić…- powiedział z przerysowanym smutkiem.

- Kłamiesz – powiedziała ze wszystkowiedzącym uśmiechem. – Po pierwsze za bardzo jest ci przykro, a wczoraj kiedy cię grzecznie opuszczałam byłeś zdziwiony, a nie smutny, czy zły. Po drugie – wyliczała na palcach – wyczułabym od ciebie alkohol, gdybyś go wypił choć odrobinę więcej niż kubek ponczu…

- Cholera… - mruknął pod nosem Damon. – Jak pies policyjny…

Lily znów potraktowała go swoim morderczym spojrzeniem.

- Przepraszam, no..! – powiedział unosząc dłonie w geście obronnym. – Nie chciałem ci mówić prawdy, bo to by głupio zabrzmiało…. Założyłem się z baratem. On wygrał, ty wygrałaś, ja przegrałem…

W to Lily była skłonna mu uwierzyć. Westchnęła głęboko.

- To jak? Wybaczysz mi? – spytał spoglądając na nią błagalnie i robiąc bardzo przerysowaną „minę smutnego szczeniaczka”.

Lily roześmiała się.

- Proszę, proszę… - błagał mężczyzna mrugając szybko rzęsami chłonąc widok jej roześmianej twarzy. Kiedy się śmiała wyglądała jeszcze piękniej niż kiedy się złościła. Taka pogodna, taka szczęśliwa, taka promienna… Damon nie wiedział jak opisać ten widok, ani do czego go porównać.

- Zobaczymy – powiedziała próbując się uspokoić. - Ale przestań już tak trzepać tymi rzęsami.

*****

Damon został w Grillu prawie aż do zamknięcia. Podobały mu się rozmowy z Lily, kiedy było nieco mniej ludzi i przyglądanie się jej jak pracuje, kiedy miała urwanie głowy. Była taka…inna. Starała się i to bardzo, chociaż ta praca zapewne była daleka od jej wymarzonej… Ze spokojem wysłuchiwała problemów klientów i zawsze starała się im coś doradzić czy pomóc. Była taka… dobra. Dla wszystkich. Po ich dzisiejszej rozmowie wiedział że ma dziewczyna charakterek, ale wybaczyła mu, a przynajmniej na to wyglądało. Rozmawiała z nim normalnie, gdy tylko miała czas. Była… fascynująca. Tak, to najlepsze określenie, które zamykało w sobie wszystkie rzadko spotykane cechy panny Horsler.

Damon wyszedł dobrze po północy. Miał iść do domu, ale postanowił że najpierw wpadnie do szpitala kilka przecznic dalej po parę worków z krwią, która notabene już mu się kończyła. Właśnie pakował świeżą krew do samochodu, gdy usłyszał w oddali czyjś krzyk.

- Aaaaaa! Puść mnie! Puszczaj! Słyszysz?! Zostaw mnie!

Natychmiast rozpoznał znajomy kobiecy głos. Zaniepokojony spojrzał w stronę z której dochodził i w ciemności zobaczył Lily szarpiącą się z jakimś mężczyzną. Błysnęły białe kły, a w Damonie coś zawrzało. W mgnieniu oka znalazł się obok nich ledwo panując nad instynktami

*****

To wszystko było jak scena z jakiegoś taniego horroru.

Dziś była kolej Lily żeby zamknąć bar. Wychodziła właśnie tylnym wyjściem żeby po drodze wyrzucić worek ze śmieciami. Na zewnątrz było całkiem ciemno. Chciała zapalić światło, ale za nic nie mogła znaleźć włącznika. Postawiła więc worek na ziemi i zaczęła po omacku go szukać Usłyszała za sobą szelest. Odwróciła się, ale nikogo tam nie było. Zaśmiała się w duchu z samej siebie, że jest taka bojaźliwa. Wyczuła wreszcie pod dłonią włącznik i zapaliła światło. Odwróciła się po worek, ale jego tam nie było. Zamiast niego stał tam dość niski, szczupły mężczyzna. Lily znała go. To był Logan Fell, jeden z byłych facetów jej matki i prezenter lokalnej telewizji, jednak teraz wyglądał inaczej, bardziej diabolicznie i nie patrzył już na nią jak na piąte koło u wozu tylko jak… Jak na coś do zjedzenia?

Lily nie zdążyła się nawet zastanowić gdzie uciekać, a już była przyparta do zimnej ściany. Krzyczała, wyrywała się, ale to nic nie dało. Mężczyzna przybliżył się jeszcze do niej. W ciemności rozproszonej jedynie nikły, migoczącym światłem starej żarówki błysnęły śnieżnobiałe kły.

Nagle znikąd pojawił się Damon.

- Prosiła żebyś ją puścił – warknął, jednak Logan zdawał się nic sobie z nie rozbić z jego słów. Z łatwością odrzucił go na kilka metrów.

Z ust Lily wyrwał się przerażony pisk. Zamknęła oczy drżąc z przerażenia.

Po chwili niespodziewanie łapska Logana wypuściły ją z uścisku. Coś runęło na podłogę. Dziewczyna otworzyła oczy i rozejrzała się naokoło. Logan leżał na brudnym betonie z deską wbitą w pierś. Naokoło niego była kałuża krwi, a jego ciało wyglądało jakby już było w dość wysokim stanie rozkładu. Zasłoniła sobie usta rękami obawiając się, że kolejny przerażony pisk wyrwie się z nich. Spojrzała na drugą stronę. Stał tam mężczyzna z pozoru podobny do Damona, jednak ten ją przerażał.

Damon był wściekły. Oddychał głęboko jakby starając się stłumić swój gniew. Przypominał bardziej zwierzę z obnażonymi kłami niż człowieka. Patrzył na nią, ale jego oczy… Przerażały ją. Widziała już je kiedyś. Nie dokładnie takie same, ale równie diaboliczne jednak zarazem pełne troski. Z jedną różnicą, że tamte były piwno-brązowe, a nie ciemnoniebieskie. Nie pamiętała skąd je znała, ale kojarzyły jej się z rześkim, górskim powietrzem i strachem. Strachem o własne życie.

Lily patrzyła na mężczyznę cała trzęsąc się ze strachu.

- Czym ty, do cholery jesteś?! – wrzasnęła przerażona.

_________________________________________________________